Koos Stuyvers, directeur Stuyvers Groep

Over zaken die moeten veranderen…

 

 

Algemeen directeur/dga van de Stuyvers Groep Koos Stuyvers is bekend in de branche, onder andere door zijn OSB-bestuurswerk. Hij weet waarover hij spreekt. Stuyvers loopt al ruim 48 jaar mee in de branche en kreeg het glazenwassen van huis uit mee. Sinds 1930 is de familie Stuyvers actief in de schoonmaakbranche en sinds 1963 is Koos Stuyvers jr. als derde generatie van deze Rotterdamse firma daarin werkzaam. Vanaf 1976 heeft hij de Stuyvers Groep uitgebouwd naar een middelgrote facilitaire dienstverlener die meer doet dan glasbewassing en gevelreiniging.

 

“Over de ontwikkelingen in onze branche kan ik niet positief zijn”, begint Stuyvers. “Het is voor een gezonde branche goed als mensen elkaar iets gunnen. Die grondhouding mis ik. Het meest in het oog springend daarbij is dat de tarieven voor glasbewassing uitzonderlijk slecht zijn. In de hele schoonmaakbranche staat een lage prijs centraal en spelen zaken zoals kwaliteit en veiligheid geen rol van betekenis. De glazenwasser vertegenwoordigt een apart specialisme dat de meeste schoonmaakbedrijven niet zelf in huis hebben. Het gevolg daarvan is dat glazenwassers als onderaannemer worden ingeschakeld. Zelfs wel eens als onderaannemer van de onderaannemer. Vooral grotere schoonmaakbedrijven hebben de afgelopen jaren hun prijs bij aanbestedingen zodanig laten zakken, dat van een gezonde bedrijfsvoering geen sprake meer is.

 

Geen incident

List en bedrog vieren dan ook hoogtij. Klanten betalen weinig en krijgen dus ook niet de toegezegde dienstverlening, bijvoorbeeld door de hand te lichten met het werkprogramma en of dat er minder uren gemaakt worden dan in de overeenkomst vermeld staan. Ook de kwaliteit van de schoonmaak holt achteruit omdat te weinig en te slecht opgeleid personeel te veel meters moet maken. Daarom wordt door sommige bedrijven uitgeweken naar de inzet van derden zoals illegalen die voor een laag tarief werken.” Dat dit laatste geen loze bewering is blijkt wel uit het voorbeeld dat Stuyvers geeft van een inval door de FIOD en de Belastingdienst onlangs bij een bedrijf in Rotterdam. Volgens hem beslist geen incident: “Hoewel het nu slecht voor het imago van de branche is, ben ik toch wel blij dat dit gebeurt. Op de langere duur is het goed, want de branche is niet gediend bij het voortbestaan van wantoestanden.”

 

Dergelijke wantoestanden zijn er ook binnen de glasbewassing. “Ik noemde al de slechte prijsstelling bij schoonmakers”, vervolgt Stuyvers. “Glazenwassers komen er nog bekaaider van af. Bij het uitbesteden aan derden neemt het schoonmaakbedrijf twintig tot dertig procent als winstmarge. Dat is een bedrag dat zij gebruiken als fee voor bemiddeling en voor het aansturen van de glazenwassers. Die fee kan hij echter niet doorberekenen aan de klant, dus die kosten worden afgetrokken van de vergoeding van de glazenwasser. Een volstrekt verwerpelijke handelwijze, want die hoge vergoeding is nergens op gebaseerd. Weliswaar genereert een schoonmaakbedrijf werk voor een glasbewassingsbedrijf, maar daarvoor is een vergoeding van zo’n vijf tot tien procent voldoende. Van inspanning van de zijde van het schoonmaakbedrijf is geen sprake. Werkafspraken worden bijvoorbeeld nooit via het schoonmaakbedrijf gemaakt, maar direct met de klant. De ervaring leert dat afspraken die wel via het schoonmaakbedrijf verlopen vrijwel altijd mis gaan. Gerenommeerde glazenwassersbedrijven haken ook steeds vaker af. Met als gevolg het verder afglijden van kwaliteitsbedrijven en daarmee ons imago!”

 

Een glazenwasser die kan rekenen gaat toch niet in op een aanbieding waarop hij bijna een derde moet inleveren? Dat hangt volgens Stuyvers van de situatie af. “Een serieuze glazenwasser kan daarvan niet bestaan. Er zijn echter ook ‘cowboys’ die andere motieven hebben dan directe winst. Neem bijvoorbeeld een glazenwasser die hoofdzakelijk werkt in de particuliere sector. Stel dat die daarin zo’n zeventig procent inkomen zwart verdient, dan kan hij daarmee niet zijn kantoor en auto verantwoorden aan de Belastingdienst. Als je volgens de boeken bijna niets verdient, kun je geen dure auto rijden. Zo’n glazenwasser neemt dit soort werk graag aan. Hij neemt zijn verlies om andere zaken te maskeren. Overigens hoeft dat niet altijd te betekenen dat het werk dan ook echt slecht uitgevoerd wordt. Je weet als opdrachtgever echter niet wie je in huis krijgt. Er zijn ook glazenwassers die genoegen nemen met een (te) laag tarief omdat ze dit kunnen doen. Ze werken dan bijvoorbeeld met illegalen en/of nemen het niet zo nauw met regelgeving, bijvoorbeeld rond veiligheid. Een serieus en zichzelf respecterend bedrijf rommelt daar vanzelfsprekend niet mee. Veiligheid en goed opgeleid personeel kosten echter wel veel. Denk aan opleidingskosten, gederfde inkomsten tijdens opleidingsdagen en certificeringskosten. ”

 

Stuyvers noemt dat je als opdrachtgever niet weet wie je in huis krijgt, maar dat geldt eigenlijk toch altijd? Stuyvers: “Inderdaad, maar een gerenommeerd bedrijf dat dus geregistreerd staat, werkt voor traceerbare opdrachtgevers, zich met naam en toenaam meldt en lid is van OSB heeft wel een reputatie te verliezen en zorgt er dus wel voor dat medewerkers zich correct gedragen en de bedrijfsregels van de opdrachtgever naleven. Overigens stuit die openheid helaas wel eens op bezwaren van het schoonmaakbedrijf. Die wil dan bijvoorbeeld dat je als onderaannemer in een blanco busje rijdt. Men wil er niet voor uitkomen dat men niet alle kennis en vaardigheden zelf in huis heeft. Ik vraag me af hoe die schoonmakers de opdrachtgever inschatten. Die is toch niet gek? Allereerst weet die als er een blanco busje verschijnt dat er een onderaannemer in het spel is. Bovendien weet de opdrachtgever dat geen enkel bedrijf – uitgezonderd een beunhaas – alles kan. Hij besteedt immers zelf ook het schoonmaken en glazenwassen uit? Tenslotte weet hij ook dat uitbesteden en onderaanneming gewoon zijn in andere branches zoals de bouw, dus waarom zou dat binnen de schoonmaak anders zijn? “

 

“Eigenlijk hebben alle problemen in de schoonmaakbranche te maken met een overkoepelend probleem: het wordt tijd dat de branche volwassen wordt”, stelt Stuyvers. “Binnen een volwassen branche is er plaats voor gezonde concurrentie op inhoud en kwaliteit en speelt prijs een ondergeschikte rol. Opdrachtgevers gunnen opdrachtnemers werk waarbij ook op termijn zekerheid is op basis van wederzijds vertrouwen en waardering in een langdurige relatie. Opdrachtnemers weten dat ze niet alles beheersen en gunnen elkaar een deel van het werk, zonder dat dit ten koste gaat van een van hen. Doordat er een eerlijke prijs wordt betaald, wordt de opdrachtgever eerlijk behandeld en krijgt hij waarvoor is betaald. Door die goede prijs is er ook ruimte om te investeren in de vakmatigheid van medewerkers. Die werken met meer plezier in een goed betaalde baan waardoor er minder verloop is.”

 

Een probleem is dat prijs in Nederland een heikel punt is. Je zou onderling een bodemprijs willen afspreken om een goede dienstverlening te garanderen, maar dan krijg je de NMA op je dak. Stuyvers: “Klopt, prijsafspraken zijn niet toegestaan, maar je hebt verschillende soorten afspraken. De klant moet kunnen kiez
en en daarom mag je niet vastleggen dat voor een bepaalde handeling branchebreed dezelfde prijs geldt. Dan is er geen concurrentie. Wat absoluut wel moet, is gezamenlijk een bodemuurtarief en m² productie bepalen. Ik denk dat je de opdrachtgever daarin mee krijgt. Die kan rekenen en kent het gezegde: ‘pay peanuts, get monkeys’, nu ook uit ervaring. Ik merk in onze dagelijkse praktijk dat de opdrachtgever best bereid is om iets meer te betalen, als hij dan ook ervan op aan kan dat hij kwaliteit krijgt. Meestal lukt het ons om voor schoonmaak boven de € 22,= per uur af te spreken. Onze medewerkers zijn goed opgeleid, werken doeltreffend en snel. Ook onze overhead is laag. We zijn daardoor uiteindelijk niet duurder dan een collega die voor minder euro’s per uur werkt. We werken hoofdzakelijk direct voor institutionele opdrachtgevers, dus de klant betaalt geen onnodige fee van een schoonmaakbedrijf. Sterker nog, ons dienstenpakket binnen de groep bevat diverse facilitaire diensten.

 

Vernieuwing

“Grappig dat de geschiedenis zich zo een beetje herhaalt”, stelt Stuyvers. “In 1878 stelde een effectenmakelaar een man aan om de ramen van zijn kantoor te wassen. Daarna werd deze effectenmakelaar door zijn buren gevraagd ook bij hen de ramen te wassen. In korte tijd werd het hele Damrak door hem gewassen. Zo ontstond de Amsterdamsche Glazenwasscherij en Puibewassching Heineken. In 1909 had deze firma al 120 glazenwasssers / schoonmakers in dienst die alle voorkomend schoonmaakwerk verrichten. Het schoonmaakbedrijf was geboren Misschien kunnen glazenwassers zoals wij nu weer het voortouw nemen voor vernieuwing van de schoonmaakbranche.”