Onkunde bij onderhoud van vloeren en meubels

 

Volgens Reutelingsperger zijn de verplichte aanbestedingen een groot probleem in de schoonmaakwereld. “Het gaat vaak om contracten van één jaar en dus veel wisselingen. Het nieuwe bedrijf wordt opgezadeld met de problemen van de voorganger. Als ze er niet uitkomen, worden wij ingeschakeld en bijvoorbeeld ineens geconfronteerd met vloeren die zogenaamd gestript zijn. Maar dan zitten er veertien waslagen op. Dan kunnen we simpelweg aantonen dat er alleen een topstrip is uitgevoerd en geen volledige. Foute boel dus!”

 

“Het vorige schoonmaakbedrijf gebruikte vaak onbewust de verkeerde producten. Gewoon onwetendheid. Steeds meer mensen weten steeds minder. Niet alleen de schoonmakers, maar ook de producenten zelf. Vaak is het zo dat iemand van een fabriek niet zoals gevraagd een oplossing biedt, maar dat hij wél met zekerheid kan zeggen dat het niet aan zijn product ligt.” Monique Wekking: “Dan vragen ze ons om metingen uit te voeren. Blijkt dat er nog teveel was op zo’n vloer zit. Op bijvoorbeeld een linoleumvloer mogen maximaal twee waslagen aangebracht zijn.”

 

Reutelingsperger: “Zoals een schoonmaakbedrijf dat het verwijt kreeg dat er niet goed schoongemaakt zou zijn in een klaslokaal. Terwijl ze echt hun stinkende best hadden gedaan om de linoleumvloer wél schoon te krijgen. Uit onze testen bleek dat een vorig schoonmaakbedrijf een tweelaagse polyurethaancoating op de slechts vier jaar oude vloer had aangebracht. Die kon alleen maar door te slijpen verwijderd kon worden. Waardoor die dure vloer het natuurlijk begaf. Puur door onkunde tot stand gekomen. Die coating had op parket best gekund, want dan kun je wel slijpen.”

 

Een andere praktijkcase staat in de werkplaats in Grubbenvorst. “Een stoel uit een businesslounge op een vliegveld. Slechts een half jaar oud, maar ontzettend vies. Dan heb je ontzettend veel geld betaald voor een vliegticket en moet je op zo’n stoel gaan zitten wachten. Dan ga je nog eerder op de straatstenen zitten.

Het nieuwe schoonmaakbedrijf heeft er alles aan gedaan om het op te lossen. Ik heb een heel overzicht met gegevens. De stof is niet het probleem, maar de polyether eronder, waar het vocht van de verkeerde reinigingsmiddelen meteen intrekt. Dat levert vlekken op door hervervuiling. De stoel is wel schoon te krijgen, maar reeds ontstane beschadigingen aan het polyether schuim zijn niet te herstellen. Weg investering dus.”

 

Terug naar de vloer, naar het imago van tapijt. Dat het onhygiënisch zou zijn en problemen zou opleveren bij allergieën is een fabeltje. “In Duitsland gebruiken ze tapijt veel meer. Want juist het tegendeel is waar. Op harde vloeren wordt het vuil steeds verplaatst. Met een stofzuiger, maar ook met een wisser of mop.

Tapijt houdt het stof op de plaats. Laatst was ik in een Hamburgs ziekenhuis. Het tapijt daar was zes jaar oud, maar vanwege schoonmaakfouten naar de filistijnen. Terwijl het heel luxe vloerbedekking was. Het leken wel chique hotelkamers. Maar ze nemen wél weer tapijt. En in een nieuw bankgebouw in Nederland zou grotendeels een harde vloer komen. Maar men besloot juist om 10.000 vierkante meter geplande harde vloer te vervangen door tapijt. Dat bleek op de lange termijn onderhoudstechnisch goedkoper.”

 

“Tapijt heeft diverse grondstoffen, die verschillende schoonmaakmethodes vereisen. Dat levert vaak problemen op, zoals bij een keukenstudio. Na drie jaar werd tot een herschikking van de keukens besloten, vlak voor de belangrijke paasshows. De keukens stonden nog maar net, of de tapijtvloer knapt eruit. Geen paasshow dus en een enorme schadepost. Het reinigingsbedrijf gaf zichzelf de schuld en meldde dat bij de Geschillencommissie, die TNO inschakelde. Die concludeerde: de reiniger viel niets te verwijten. Hij wist dat het een polyamide vloer was en had deze correct schoongemaakt. De kettingdraden in de tapijtrug bleken echter van jute, dat door vocht krimpt. De fabrikant rolde in iedere tapijtrol een A4-vel met een waarschuwing daarvoor, maar de stoffeerder had die A4-tjes achteloos weggegooid. Hij werd aansprakelijk gesteld.”

 

Tot slot nog een praktijkvoorbeeld met een gele rubberen vloer in een schoolgebouw. “Op geel zie je alles. Dat schoolbestuur dacht een topproduct te hebben, ook omdat een rubbervloer duurder is in aanschaf dan linoleum. Er was de school verteld dat je rubber niet dient te reinigen met was, maar met een dweilzeepmethode. Weliswaar een goedkopere oplossing, maar de vloer bleef vies. Nu hebben we in Nederland niet zoveel rubbervloeren, maar in Duitsland wel. En daar zetten ze alle vloeren in de was. De leverancier had verkeerde verwachtingen gewekt over de onderhoudskosten en moest de vloer na ons onderzoek verwijderen. Dat probeerde hij onterecht te verhalen op het schoonmaakbedrijf. De vloer op zich deugde, maar het onderhoudsadvies niet. Ook weer onkunde dus. Daarom is het zo essentieel dat er een onafhankelijk, gemotiveerd onderhoudsprogramma voor iedere vloer in het schoonmaakbestek wordt opgenomen. De leverancier is hiervoor verantwoordelijk en moet over gebruikseigenschappen en onderhoud kunnen adviseren, afgestemd op het product en de ruimte waar het wordt geplaatst.”

 

Chris Reuteling en Monique Wekking zijn directeuren van de bedrijven James (www.james.eu) en Bond Textile Research  (www.bondtextile.com). In elk nummer van Clean Totaal schrijven zij over vraagstukken uit praktijk op het gebied van onderhoud van harde-zachte vloeren en meubelstoffen.